Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,

Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor

Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini

Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim

Senden kopardım çiçeklerin en solmazını

Toprakların en bereketlisini sende sürdüm

Sende tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için

Hava kadar lazım

Ekmek kadar mübarek

Su gibi aziz bir şeysin

Nimettensin, nimettensin

Desem ki...

İnan bana sevgilim inan

Evimde şenliksin bahçemde bahar

Ve soframda en eski şarap

Ben sende yaşıyorum

Sen bende hüküm sürmektesin

Bırak ben söyleyeyim güzelliğini

Rüzgarlarla,nehirlerle, kuşlarla beraber

Günlerden sonra bir gün

Şayet sesimi fark edemezsen

Rüzgarların,nehirlerin, kuşların sesinden

Bil ki ölmüşüm

Fakat yine üzülme,müsterih ol

Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini

Ve neden sonra

Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede

Hatırla ki mahşer günüdür

Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum

(Cahit Sıtkı Tarhancı/1940 yılı)