Mutluluğun gözü kördür,

Yalnızlık sağır.

Ondandır biri tökezleyerek yürür,

Öbürü uykusunda bile bağırır.

Mutluluk yalnız kendisini görür,

Unutur bu yüzden ilkin kendisini

Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür

Boyuna bekler dönsün diye sesini

Mutluluk alışır kendisine, ölümden beter

Borçsuzluğuyla övünür ama kedisi doğurmaz

Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur

Boyuna kapısına döner, açan olmaz.

Mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykelleri var

Her ikisinin de saksılarında çiçek

Biri hep başka bir renkte solar

Öbürüyse ha açtı ha açmayacak.

(Özdemir Asaf)